Σάββατο 28/2/2015
Αγαπητή μη Κυβέλη,
Αγαπητή μη Κυβέλη,
Συνήθως οι επιστολές ξεκινάνε
περιγράφοντας τα νέα του αποστολέα,
αλλά ως συνήθως δεν μου συνέβει απολύτως τίποτα.
Ακόμα δεν έχω βρει δουλειά, ακόμα είμαι
κλεισμένος σπίτι, ακόμα είμαι άφραγκος,
ακόμα δεν συνάντησα κάποιον μαγεμένο
σκίουρο να τον φιλήσω και να μεταμορφωθώ
σε γάτα. Το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι
στον υπολογιστή και να πίνω νερό για
να μπορώ να συνεχίζω να καπνίζω - μετά από
μερικά τσιγάρα στεγνώνει ο λαιμός μου
και δεν μπορώ να κατεβάσω τον καπνό.
Έχω δέκα μέρες να σε δω και το κάθε 24ωρο η ίδια λούπα, μα η καθημερινότητα δεν είναι ακουστικά ώστε να μπορώ να τα βγάλω, απλά περιμένω την ημέρα που θα σε ξαναδώ ώστε ν' αλλάξει η μελώδια για λίγο, ένα διάλειμμα από την μονοτονία. Επανάληψη. Επανάληψη. Επανάληψη. Διάλειμμα για αφισοκόλληση. Επανάληψη. Επανάληψη. Επανάληψη. Αυτοματισμοί. Βιομηχανοποίηση της ανθρώπινης ζωής.
Νιώθω σαν ηδονοβλεψίας παρατηρώντας τη ζωή μου από τη κλειδαρότρυπα σε ένα θέαμα μάλλον φτηνό. Είμαι κομπάρσος σε ρόλο πρωταγωνιστή που υποδύεται έναν κομπάρσο. Κάτι μου λέει πως μετά την πρεμιέρα δεν θα υπάρξει άλλη παράσταση. Κάθε φορά που απαντάω «καλά» στην ερώτηση «πως είσαι;», η ζωή μου υποκρίνεται έναν οργασμό. Αλλά όταν η ζωή μετατρέπεται σε μπανιστήρι της ζωής, κάθε διαστρεβλωμένη στιγμή της μετατρέπεται σε ανεστραμμένη αντανάκλαση ανεστραμμένων πραγματικών στιγμών, και το μπανιστήρι της ζωής γίνεται η εμπειρική καταγραφή της πραγματικότητας. Το βίωμα μετατρέπεται σε παρατήρηση. Τουλάχιστον, ως παρατηρητής, με τους μετασχηματισμούς Λόρεντζ μπορώ να μεταφερθώ σε οποιοδήποτε σύστημα αναφοράς.
Ο μόνος λόγος που συνεχίζω είναι οι περιπέτειες που με περιμένουν στα λυτά μαλλιά σου - βγάλε επιτέλους αυτό το λαστιχάκι! Το ξέρω πως είναι φαντασιοπληξία, όμως τα γεγονότα ωριμάζουν πιο γρήγορα από ανθρώπους σαν εμένα. Το να είμασταν μαζί παραμένει όνειρο, το βλέπω όταν κοιτιέμαι στον καθρέπτη να κάθεται πάνω στα βλέφαρά μου. Αλλά μου αρέσει τόσο πολύ το όνειρο αυτό που προσπαθώ να το δω κι άλλα βράδια και βλέπεις, το ξυπνητήρι ακόμα ροχαλίζει.
Δεν σε κοίταζα στα μάτια, όχι επειδή δεν είχα το θάρρος ή επειδη είχα κάτι να σου κρύψω, αλλά επειδή πάντα μου φαινόταν παράξενο να κοιτάω τον οποιοδήποτε στα μάτια. Έτσι, ποτέ δεν θα μάθω τον τρόπο με τον οποίο με αντίκρυζες. Ένιωσες ποτέ για εμένα όσα αισθάνομαι για εσένα; Με απαξίωσες ως βλάκα όταν σου είπα πως παρατάω τη σχολή καθώς δεν πρόκειται να πάρω ποτέ πτυχίο; Οι μόνες φορές που σε κοίταξα στα μάτια ήτανε όταν ήσουνα θλιμμένη, για να σου δώσω θάρρος. Για να σε κάνω να χαμογελάσεις.
Άρχισε να ψιχαλίζει και προσπαθώ να καλυφθώ κάτω από ομπρέλες μανιταριών. Συμβολικά το νερό θα έπρεπε να επιφέρει κάθαρση, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να χαλάει το κακοχτενισμένο μου μαλλί - το οποίο ποτέ δεν κάθεται όπως το θέλω, κι ο αέρας δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Αν είχα μια άσπρη τρίχα για κάθε φορά που είμασταν μαζί κι ήθελα να σου μιλήσω για όσα νιώθω -αλλά η αποδοχή της πραγματικότητας πάντα μου βούλωνε το στόμα- τα μαλλιά μου θα είχανε γκριζάρει. Οι κροτάφοι μου έχουνε γκριζάρει. Μονοχρωμία. Τυπογραφικό μαύρο τα μαλλιά σου, το οποίο δεν καλύπτει όλο τα χαρτί μου. Πενήντα αποχρώσεις του γάμησέ τα.
Τα μολύβια δεν γράφουνε, διαγράφουνε. Τα λεωφορεία είναι συγκαλλυμένα φορεία. Η καταστροφή παρόλη τη στροφή δεν είναι ποιητική.
Κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να σου ψιθυρίσω «σ' αγαπώ».
Έχω δέκα μέρες να σε δω και το κάθε 24ωρο η ίδια λούπα, μα η καθημερινότητα δεν είναι ακουστικά ώστε να μπορώ να τα βγάλω, απλά περιμένω την ημέρα που θα σε ξαναδώ ώστε ν' αλλάξει η μελώδια για λίγο, ένα διάλειμμα από την μονοτονία. Επανάληψη. Επανάληψη. Επανάληψη. Διάλειμμα για αφισοκόλληση. Επανάληψη. Επανάληψη. Επανάληψη. Αυτοματισμοί. Βιομηχανοποίηση της ανθρώπινης ζωής.
Νιώθω σαν ηδονοβλεψίας παρατηρώντας τη ζωή μου από τη κλειδαρότρυπα σε ένα θέαμα μάλλον φτηνό. Είμαι κομπάρσος σε ρόλο πρωταγωνιστή που υποδύεται έναν κομπάρσο. Κάτι μου λέει πως μετά την πρεμιέρα δεν θα υπάρξει άλλη παράσταση. Κάθε φορά που απαντάω «καλά» στην ερώτηση «πως είσαι;», η ζωή μου υποκρίνεται έναν οργασμό. Αλλά όταν η ζωή μετατρέπεται σε μπανιστήρι της ζωής, κάθε διαστρεβλωμένη στιγμή της μετατρέπεται σε ανεστραμμένη αντανάκλαση ανεστραμμένων πραγματικών στιγμών, και το μπανιστήρι της ζωής γίνεται η εμπειρική καταγραφή της πραγματικότητας. Το βίωμα μετατρέπεται σε παρατήρηση. Τουλάχιστον, ως παρατηρητής, με τους μετασχηματισμούς Λόρεντζ μπορώ να μεταφερθώ σε οποιοδήποτε σύστημα αναφοράς.
Ο μόνος λόγος που συνεχίζω είναι οι περιπέτειες που με περιμένουν στα λυτά μαλλιά σου - βγάλε επιτέλους αυτό το λαστιχάκι! Το ξέρω πως είναι φαντασιοπληξία, όμως τα γεγονότα ωριμάζουν πιο γρήγορα από ανθρώπους σαν εμένα. Το να είμασταν μαζί παραμένει όνειρο, το βλέπω όταν κοιτιέμαι στον καθρέπτη να κάθεται πάνω στα βλέφαρά μου. Αλλά μου αρέσει τόσο πολύ το όνειρο αυτό που προσπαθώ να το δω κι άλλα βράδια και βλέπεις, το ξυπνητήρι ακόμα ροχαλίζει.
Δεν σε κοίταζα στα μάτια, όχι επειδή δεν είχα το θάρρος ή επειδη είχα κάτι να σου κρύψω, αλλά επειδή πάντα μου φαινόταν παράξενο να κοιτάω τον οποιοδήποτε στα μάτια. Έτσι, ποτέ δεν θα μάθω τον τρόπο με τον οποίο με αντίκρυζες. Ένιωσες ποτέ για εμένα όσα αισθάνομαι για εσένα; Με απαξίωσες ως βλάκα όταν σου είπα πως παρατάω τη σχολή καθώς δεν πρόκειται να πάρω ποτέ πτυχίο; Οι μόνες φορές που σε κοίταξα στα μάτια ήτανε όταν ήσουνα θλιμμένη, για να σου δώσω θάρρος. Για να σε κάνω να χαμογελάσεις.
Άρχισε να ψιχαλίζει και προσπαθώ να καλυφθώ κάτω από ομπρέλες μανιταριών. Συμβολικά το νερό θα έπρεπε να επιφέρει κάθαρση, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να χαλάει το κακοχτενισμένο μου μαλλί - το οποίο ποτέ δεν κάθεται όπως το θέλω, κι ο αέρας δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Αν είχα μια άσπρη τρίχα για κάθε φορά που είμασταν μαζί κι ήθελα να σου μιλήσω για όσα νιώθω -αλλά η αποδοχή της πραγματικότητας πάντα μου βούλωνε το στόμα- τα μαλλιά μου θα είχανε γκριζάρει. Οι κροτάφοι μου έχουνε γκριζάρει. Μονοχρωμία. Τυπογραφικό μαύρο τα μαλλιά σου, το οποίο δεν καλύπτει όλο τα χαρτί μου. Πενήντα αποχρώσεις του γάμησέ τα.
Τα μολύβια δεν γράφουνε, διαγράφουνε. Τα λεωφορεία είναι συγκαλλυμένα φορεία. Η καταστροφή παρόλη τη στροφή δεν είναι ποιητική.
Κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να σου ψιθυρίσω «σ' αγαπώ».
Ειλικρινά δικός σου,
Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου